گفتگوی نه چندان دوستانه میان رئیس کمیسیون اصل نود مجلس شورای اسلامی و نهاد کتابخانه‌های عمومی کشور، هرچند در ظاهر تداعی کننده توجه به اهمیت کتابخانه و کتابداران است ولی بازنده اصلی این صدور بیانیه‌ها دقیقا کتابداران و امور مربوط به کتابخانه‌های عمومی هستند. بحث قدیمی و تکراری معیشت کتابداران، به عنوان قشر مظلومی که هیچ نام و نشانی از آن‌ها حتی در افکار عمومی یافت نمی‌شود به نظر تنها شبیه به یک بازی می‌ماند به طوریکه در تمام عمر نهاد کتابخانه‌ها، راه به جایی نبرده و گویی کم اهمیت‌ترین مسئله جامعه فرهنگی کشور است.
بر حسب قاعده باید از نماینده مجلس که پیگیر مطالبات و حق و حقوق کتابداران است تشکر کرد کمااینکه ایشان از ابتدای حضورش در مجلس شورای اسلامی بارها به شکایات مطرح شده کتابداران اشاره نمودند ولی اینکه در جایگاه یک مسئول تنها به پیگیری کلامی بسنده کرده و زحماتش بیش از اینکه جنبه عملی داشته باشد به مثابه تبلیغ و نمایش می‌ماند، محل تردید است.
در مقابل هرچند در این زمینه انتظار از نهاد نیز بیشتر است با این وجود نمی‌توان منکر اشکال در قانون تاسیس این مجموعه و محدودیت‌های قانونی موجود شد به طوریکه تنها راهی که پیش پای مسئولین نهاد برای احقاق حقوق کتابداران گذاشته شده، رایزنی با نمایندگان مجلس می‌باشد که قدرت اجرایی هم ندارند. اینگونه می‌شود که باید تنها نظاره‌گر بحث و جدل میان مسئولینی بود که شناخت کافی از وضع خدمتگذاران فرهنگ ندارند.
شاید بتوان گفت که نهاد کتابخانه‌ها به مانند فرزند کوچک یک خانواده از هم گسیخته می‌باشد که هیچ یک از طرفین مسئولیت او را عهده‌دار نمی‌شود مگر زمان ارائه آمار و محاسبه بازخورد که چندین قیم و دایه مهربان‌تر از مادر پیدا می‌کند.
قضاوت آنچه گذشته و از پشت پرده آن خبر نداریم، باشد برای مطلعین، و تنها آنچه در ظاهر مشاهده می‌شود را بیان می‌کنیم و اکنون که بحث کتابداران داغ است به اتفاقات مثبت برای آینده نهاد امید داریم.
