برخوردها با پدیده این روزها، مسعود صابری، پزشک، خواننده،
کارشناس تلویزیونی و البته در بدترین حالت "شومن"، نشان دهنده خلقیات و
رفتارهای اجتماعی امروز ماست.
کسی که تا مدتی قبل به خاطر نجات جان یک کودک در میان ضبط
برنامه تلویزیونی مورد تعریف و تمجید قرار می گرفت،پزشکی که به خاطر ذوق هنری ستایش می شد، در مدت زمان کمی تبدیل به یکی از
منفورترین افراد در فضای مجازی گشته که به دلیل رفتار غیرحرفه ای به شدت لایق
سرزنش است.
در این گفتار به هیچ عنوان قصد حمایت از مسعود صابری و
تلویزیون یا مخالفان اینها را ندارم. مسئله قضاوت دیگران در کوتاهترین زمان ممکن
است.
دقت کنید فردی با پخش فیلم چند دقیقه ای از نجات یک کودک
(که نمیتوان ارزش آن را کتمان کرد) یا پخش موزیک ویدویی (طعمم جنون) به شدت مورد
تمجید و ستایش قرار می گیرد و پس از چندی با دست به دست شدن فیلم کوتاه دیگری
اینبار از اجرای کنسرت مورد هجمه شدید واقع می شود و تا حدی جایگاه اجتماعی اش
نزول پیدا می کند که رامبد جوان در یک حرکت احساسی و هیجانی از دعوت ایشان به
برنامه اش عذرخواهی می کند.
واقعا ریشه این رفتار کجاست؟ سبب این حد از برخوردهای
احساسی با پدیده های اجتماعی چیست؟
"توجه داشته باشیم که ما به هیچ عنوان حق قضاوت و نقد رفتار
دیگران را نداریم چرا که نمیتوانیم زوایای پیدا و پنهان یک رفتار انسانی (ولو
صحیح) را به طور کامل درک کنیم."
این موج احساسی تا جایی پیش می رود که به یکباره اساتید موسیقی اصیل ایرانی مقابل چشمانمان صف می بندند و هزاران افسوس می خوریم از کمرنگ شدن
علیزاده، کلهر، کامکارها و بزرگان دیگر؛ یعنی به سرعت چنان رنگ عوض می کنیم که
گویی تمام بلیط های کنسرت خوانندگان امروزی را برادر خانم محسن افشانی خریداری
کرده و ما هم هیچ شناختی از مخاطبین اصلی آهنگ های هوروش بند و ماکان بند و محسن ابراهیم زاده
"بند" نداریم.
باید بپذیریم نگاه مان به مسائل خیلی سطحی و ساده انگارانه
است.
اما حمله به مسعود صابری یک روی دیگر هم دارد و آن زیر سوال
بردن صدا و سیماست که مصداق بارز شعار "هدف، وسیله را توجیه می کند"
است. در واقع برای نشان دادن ضعف های صدا و سیما، تیغ تیز انتقاداتمان را به غیر
منصفانه ترین شکل ممکن به سمت کسی نشانه می گیریم که مانند بسیاری از خوانندگان
پرطرفدار امروزی در اجرای زنده تسلط و تبحر کافی ندارد.
مسعود صابری همان اندازه که پزشک حاذق و معتبری است، در
زمینه موسیقی ضیف و نابلد است و از نظر اجتماعی هم فرد مهمی نیست که تعریف و تمجید
یا انتقادات از او اهمیتی داشته باشد. با این حال پدیده صابری نمونه ای از
رفتارهای امروز ماست که بارها آن را از خود بروز داده ایم (نمونه دیگر پزشک تبریزی
که با انتشار تصویر نسخه خوش خط و خاص به شهرت رسید و طرفداران زیادی پیدا کرد ولی
عاقبت...)
یاد بگیریم که حداقل اگر حق قضاوت و نقد کردن دیگران را برای خود قائل
هستیم، افراد را به اندازه و در راستای همان امر ناخوشایند یا خوشایند، سرزنش یا
ستایش کنیم.
