کار از ابراز تاسف گذشته؛

 به گزارش ایرنا، در حال حاضر دو میلیون و 808 هزار معتاد در کشور بسر می برند، و به گزارش نهاد کتابخانه های عمومی کشور، اعضای فعال کتابخانه های عمومی، یک میلیون و هشتصدو هشتاد هزار نفر می باشند. نکته اینجاست که از تعداد مصرف کنندگان مواد مخدر  آمار دقیقی وجود ندارد و بدون شک مصرف کنندگان عزیزی هم هستند که در خفا و بدون ریا مصرف می کنند؛ اما آمار اعضای کتابخانه های عمومی به لطف وجود نرم افزار سراسری و آنلاین، دقیق و صحیح می باشد. البته برخلاف آمار معتادین محترم که رقم واقعی به نظر بیش از آمار اعلام شده است، تعداد اعضای کتابخانه های عمومی که واقعا فعال باشند و از کتابخانه استفاده کنند، بسیار کمتر از آمار موجود است؛ برای اثبات این سخن کافیست سابقه کارکرد اعضای رایگان که در روز کتاب و کتابخوانی ثبت نام نموده اند را بررسی کنیم که از 24 آبان یکسال تا 24 آبان سال بعد حتی برای دریافت کارت عضویت هم مراجعه نمی کنند و جالب تر اینکه مشاهده شده اصلا روح عضو جدید از عضویت در کتابخانه خبر ندارد.

خط مشی دوستان ناباب و متصدیان فرهنگ در جذب افراد متفاوت است و آمارها نشان از موفقیت بی چون و چرای ساقی ها دارد. یک دلیل آن اینست که مشوقان مصرف علاقه ای به آمارسازی ندارند و در واقع کیفیت را بر کمیت ترجیح می دهند ولی در بحث فرهنگ همیشه کمیت بر کیفیت ارجح بوده و آمارسازی به یکی از وظایف متولیان فرهنگ تبدیل شده.

دلیل دیگر تفاوت قیمت کتاب و مواد مخدر است. طبق گزارش تابناک، گزارش‌های میدانی نشان می‌دهد که قیمت هر گرم شیشه در بازار 60 هزار تومان است و تریاک گرمی 4 هزار تومان، حشیش 3 هزار تومان و هروئین نیز 3 هزار تومان به فروش می‌رسد. در مورد کتاب اما، برای خرید یک رمان عاشقانه ایرانی باید مبلغی در حدود سی هزار تومان هزینه کنید که اصلا به صرفه نیست. البته هزینه عضویت در کتابخانه های عمومی مبلغی بین پانصد تومان تا هفت هزار تومان برای مدت یکسال با قابلیت استفاده در تمام کتابخانه های عمومی کشور می باشد که مبلغ بسیار ناچیزیست ولی به دلیل منابع محدود و نه چندان پرطرفدار توانایی جذب مخاطب را ندارد.

بدین ترتیب گرایش جوانان و نوجوانان به هرچه غیر از کتاب (در بدترین حالت مواد مخدر) تعجب آور نیست؛ کار از ابراز تاسف گذشته؛ باید گریه کرد به حال وضع موجود؛ امیدی به مسئولین نیست، خودمان مراقب خوبی های جامعه باشیم اگر همچنان چیزی از آن باقی مانده باشد.

پ.ن.1. البته این آمار مربوط به اواخر سال 94 می باشد ولی این توضیح تابناک هم خواندنیست: "این اعداد نشان می‌دهد که متاسفانه تورم هم موجب افزایش قیمت مخدرها نشده و قاچاقچیان و حامیان آنها تحت هر شرایطی قیمت مواد مخدر را پایین نگه می‌دارند تا جوانان به سهولت بتوانند این مواد را تهیه کنند".

  پ.ن.2. تلاش عمده فروشان، خرده فروشان و ساقی هایی که در سرما و گرما همیشه در دسترس هستند و با وجود تمام تحریم ها و سنگ اندازی ها، نه تنها شاهد افزایش قیمت نبودیم بلکه در برخی مواد مصرفی کاهش قیمت هم داشتیم قابل ستایش است. مسئولین که این تلاش ها را نادیده گرفتند، امیدواریم اجرشان را آن دنیا کامل دریافت کنند. 

خشکسالی و دروغ

متاسفانه انحطاط اخلاقی رو در لایه های مختلف جامعه می تونیم حس کنیم به طوریکه با سرعت به سمتی پیش میریم که آینده ای ناخوشایند در انتظار ماست.

آنچه به عنوان روشنفکری در جامعه ایرانی جا افتاده، حتی در ظاهر هم شباهتی به روشنفکری و پیشرفت نداره، ولی اینجا معنای همه چیز تغییر کرده؛ اینجا، همه کس و همه چیز (به قول مسعود شصت چی) اشتباهی هستند؛ جای شک نیست که بی اخلاقی نمیتونه جزئی از روشنفکری و پیشرفت باشه ولی از اونجا که افراط و تفریط خصوصیت بارز ماست، در مقابله با محدودیت ها به بی اخلاقی و بد اخلاقی رو می آریم.

جای تاسف داره که با مطالعه تاریخ در می یابیم اجدادمان هم استعداد عجیبی در کج روی داشتند و این مختص به یک دوره زمانی خاص نیست؛ هرچند سرعت آن به نظر از حد مجاز گذشته. حتی در ایران باستان و در دوران با شکوه هخامنشی (اصطلاحی که به اشتباه در میان ایرانینان جا افتاده)، هر آنچه کوروش کبیر در این سرزمین کاشت (به لحاظ اخلاقی)، جانشینانش (به غیر از داریوش) نابود کردند. اتفاقی که در سایر سلسله های پادشاهی هم افتاده که در هرکدام تعداد سازنده ها از نابودگران به طور محسوسی کمتر بوده و چه بسا با گذر زمان، سازندگان در معرض انقراض قرار گرفتند.

نتیجه اینکه ترویج اخلاق در جامعه توسط متولیان امر، انتظاری به جا و در عین حال ناامید کنندست، بنابراین نباید سبب فراموشی وظایف فردی و شهروندی در این خصوص بشه. "اگر در مقابل پاسارگاد تعظیم می کنیم و از اهمیت ندادن به تاریخ چندهزار ساله رگ غیرتمان ورم می کند، در عمل هم کوروش را سرلوحه قرار بدهیم نه بردیای دروغین را."

ایرانی ها؛ کتاب نخوان‌های پرادعا!

ایرانی ها؛ کتاب نخوان‌های پرادعا!
"هفته نامه کرگدن - افشین داورپناه: این اظهارنظر که «مردم ما کتاب نمی خوانند» به یکی از اظهارنظرهای فراگیر بین عموم مردم تبدیل شده است. درواقع به نظر می رسد عبارت «ایرانی ها کتاب نمی خوانند» برای مردم ما بیشتر به نوعی نماد برای اعتراض به وضعیت موجود یا پُزی شبه روشنفکرانه تبدیل شده است. حتی آن ها که کتاب نمی خوانند- و کتاب برایشان اهمیتی ندارد- تلاش می کنند نمایش «غمگین بودن» و «تاسف خوردن» از این که «مردم ما کتاب نمی خوانند» را در موقعیت های گوناگون اجرا کنند، اما درست در نقطه مقابل این تصور، یک تصور دیگر وجود دارد و آن این که «غیرایرانی ها زیاد کتاب می خوانند»."

در واقع اونچه آقای داورپناه در مورد وضعیت مطالعه فرمودند، درباره تمام رفتارهای اجتماعی و فرهنگی ما صادقه؛
عادت کردیم که خیلی شیک خودمون رو از جامعه ای که تشکیل دهنده اون هستیم جدا کنیم؛
تنها دستاورد بیان طوطی وار ویژگی های جامعه آرمانی که ناشی از عدم مسئولیت پذیری ماست،نا امیدی، عدم اصلاح و پسرفت فرهنگی و اجتماعی و در نهایت نهادینه شدن بداخلاقی ها و بدفرهنگی ها در باورهاست.

متن کامل مقاله آقای داورپناه، در هفته نامه کرگردن، به نقل از پورتال برترینها:

http://www.bartarinha.ir/fa/news/641671/%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86%DB%8C-%D9%87%D8%A7-%DA%A9%D8%AA%D8%A7%D8%A8-%D9%86%D8%AE%D9%88%D8%A7%D9%86%E2%80%8C%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D9%BE%D8%B1%D8%A7%D8%AF%D8%B9%D8%A7

ضرورت سواد رسانه ای

حجم گسترده اطلاعات و نفوذ بیش از حد فضای مجازی به زندگی روزمره، فواید و اشکالاتی دارد که به نحوه استفاده و بهره گیری از آن بر می گردد. همه ما بخش زیادی از وقت و انرژی خود را صرف گشت زنی در فضای مجازی و اینترنت می کنیم، و این اتفاق زمانی آسیب رسان می شود که نحوه استفاده، رو به هرزگردی و بهره گیری از اطلاعات بدون راستی آزمایی صورت گیرد.     

                                                

بدین ترتیب است که سواد رسانه ای ضرورت می یابد. "دکتر یونس شکرخواه، سواد رسانه ای را یک نوع درک متکی بر مهارت که براساس آن می‌توان انواع رسانه‌ها و انواع تولیدات آن‌ها را شناخت و از یکدیگر تفکیک و شناسایی کرد، تعریف می کند." به بیان ساده تر بسیاری از اطلاعات علمی، سیاسی، فرهنگی و اجتماعی که به صورت مستمر در فضای مجازی و اینترنت از طریق کانال ها، گروه ها و سایت های متفرقه، مابین آموخته های ذهنی گنجانده می شود، یا از اساس نادرست است یا به شکل نادرست بیان شده که با شناخت منابع معتبر و استفاده از قدرت تجزیه و تحلیل ذهنتان می توانید از خیل عظیم اطلاعات زرد در امان بمانید.

با وجود اینکه سواد رسانه ای به عنوان یک رشته دانشگاهی در کشور ما تدریس می شود در آموزش همگانی و فرهنگ سازی کوتاهی کرده ایم، به طوری که شاید بخش زیادی از جامعه با مفهوم سواد رسانه ای غریبه باشند.

برای دستیابی به حداقل مهارت سواد رسانه ای، جدا از مطالعاتی که می توانیم در این زمینه داشته باشیم ((متاسفانه تعداد منابع با عنوان یا موضوع سواد اطلاعاتی در کشور ما چندان چشمگیر نیست))، یک روش سه مرحله ای و ساده می توانیم به کار گیریم که عبارت است از :

1.نیاز سنجی اطلاعات: شناسایی علاقه و نیاز اطلاعاتی که کار بسیار ساده ای هم می باشد، از هرزگردی و صرف وقت بیش از حد معمول در صفحاتی که با تصاویر یا تیترهای جذاب قصد گرفتن وقت گرانبهای شما را دارند جلوگیری می کند.

2.شناسایی منابع معتبر: اینکه در زمینه مورد علاقه و نیازتان منابع معتبر را شناسایی کنید، کار چندان ساده ای نیست ولی استفاده از منابع پر بازدید و تخصصی تر کمی خیالتان را راحت می کند.

3.تجزیه و تحلیل داده ها: هر مطلب یا خبری را به راحتی هضم نکنید؛ این عمل هم برای خودتان و هم برای جامعه مفید است. اخبار، شایعات و دانستنیهای جذابی که توجیه علمی ندارند در فضای مجازی به وفور یافت و در عین سهل انگاری تکثیر می شوند که شاید اتفاق ناخوشایندی را هم برای عده ای در پی داشته باشد. قبل از اینکه جذب مطلبی شوید و آن را به دیگران منتقل کنید با کمی تحقیق از صحت و سقم آن مطمئن شوید و اگر امکان راستی آزمایی به هر دلیل ندارید حداقل کار ممکن اینست که آن را به دیگران منتقل نکنید.

توجه داشته باشیم جامعه خود "ما" هستیم، و مشکلات جامعه، مجموعه اشکالات فردی است.

نوآوری در جذب مخاطب

به مناسبت ایام گرامیداشت کتاب، کتابخوانی و کتابدار انجام شد؛
اهدای کتاب به بازیکنان استقلال تهران و سیاه جامگان مشهد؛

خنده دار واژه حقیریست در مقابل برخی رفتارهایی که دوست داریم به بودنشان عادت کنیم ولی نمیشه؛

توضیحی که برای عکس های بالا در یک جمله میشه گفت، اینه: "متاسفانه احساس وظیفه ای که برای نقش بازی کردن و آمار دادن داریم برای کار هیچوقت نداشته و نداریم؛" البته به دلیل اینکه واژه کار کردن به نوعی از دایره لغات ما حذف شده، بهتره بگیم : متاسفانه احساس وظیفه ای که برای "خوب" نقش بازی کردن و آمار دادن داشتیم دیگه نداریم و کاملا مصنوعی به وظایفمون (نقش بازی کردن) عمل می کنیم؛

برای درک بهتر تلاش زحمت کشان عرصه فرهنگ چند سوال با توجه به تصاویربالا مطرح می کنم:

                                            

الف. برخورد بازیکنان با قفسه سیار یادآور چه چیزیست؟

1. امامزاده
2. وسایل گرمایشی
3. پازل و جورچین
4. موجودی عجیب که تا به حال ندیده اند.

ب. انتخاب کتاب ها بر چه اساسی صورت گرفته؟

1. علاقه پادوانی
2. علاقه شفر
3. به کسی ربط نداره
4. فقط بودن، مسئله اینست

                   

ج. با توجه به تصویر بالا ذهنیت شفر رو از هدیه دریافتی حدس بزنید.

1. آخجون کتاب دفاع مقدس
2. ضعف دفاع تیمم رو با این کتاب حل می کنم.
3. چقدر زیرپوستی بازی می کنن.
4. چقدر سرانه مطالعه ایران از آلمان بالاتره

از شوخی گذشته، بی شک کار فرهنگی با توجه به شرایط کشور ما (تعدد عقاید) اصلا کار ساده ای نیست ولی از این دست اقدامات که نیازی به اتاق فکر یا اخذ مجوزهای گوناگون نداره چرا نباید کمی شکیل تر و حرفه ای تر انجام بشه. وقتی به خودتون زحمت دادید و خارج از ساعت اداری تا ورزشگاه رفتید و عکس یادگاری هم با کلی بازیکن و مربی گرفتید، کمی هم فکر می کردید شاید نتیجه بهتری داشت.

نتیجه گیری فوتبالی: اتفاقات زمین فوتبال به این شکل هست که یا خوب بازی می کنی و نتیجه هم می گیری، یا بد بازی می کنی و نتیجه می گیری و یا خوب بازی می کنی ولی نتیجه نمیگیری، که به هرحال تلاش کردی و دلیلی هم برای رضایت متاثران وجود داره؛ یه وقتایی هم هست که نه خوب بازی می کنی نه نتیجه می گیری و در واقع فقط بازی می کنی؛مثل متولیان فرهنگ؛

"سعی کنیم فقط بازی نکنیم، نتیجه این بازیها روی زندگی ایران تاثیرگذاره"

رشته نچسب کتابداری

"مقایسه ای بین مشاغل رویایی نوجوانان
(رنگ آبی) و واقعیت بازار کار آمریکا (رنگ قرمز)

سومین شغل رویایی نوجوانان آمریکایی،کتابداری است."

دنبال صحت سقم مطلب بالا میگشتم که برخورد کردم به گزارش یکی از خبرگزاری ها از گردهمایی کتابداران مربوط به یکی دو سال پیش؛
عنوان گزارش: کتابداری سومین شغل محبوب در جامعه؛
به اینکه کتابداری در آمریکا و کشورهای توسعه یافته در چه وضعیتی قرار دارد و اصلا جزو مشاغل مورد علاقه آنها هست یا نه کاری نداریم ولی آنچه در جامعه ما نمود دارد گرایش جوان ها به رشته های اسم و رسم دار پزشکی و مهندسی است و آمار و ارقام ورودی دانشگاه ها موید این مطلب می باشد؛ در این شرایط حتی اگر تنها رشته های مهندسی را در نظر بگیریم و سایر رشته ها را حذف کنیم جایگاه کتابداری دو رقمی هم نخواهد بود؛
اما مسئله دیگه اینکه محبوبیت کتابداری در بین خود کتابداران و دانشجویان رشته کتابداری به اندازه ای پایین است که اگر ذره ای علاقه شخصی به این رشته داشته باشید دچار یاس فلسفی خواهید شد؛ پس این محبوبیت حتی در بین دانش آموخته های این رشته هم یافت نمیشه؛
و اما اشکال کار (که نیاز به مقاله ای چند ده صفحه ای داره)  به صورت خلاصه و کلی در تعریف وظایف کتابداران و  اهداف دانشجویان کتابداریست که در حال حاضر کاملا نادرست تعریف شده و در نتیجه جامعه رو هم به اشتباه انداخته؛
پ.ن. هرکسی میتونه کتاب داشته باشه ولی نمیتونه کتابدار باشه حتی اگر مدرک تحصیلی و شغلش کتابداری باشه؛
پ.ن. میزان محبوبیت و شناخت جامعه از شغل کتابداری رو میشه به راحتی با پرس و جو از اطرافیان سنجید؛

در ستایش رامبد جوان

برنامه خندوانه چندسالیست که از شبکه نسیم در حال پخش است؛
این برنامه که یکی از پبیننده ترین برنامه های سیماست طرفداران و منتقدان زیادی داشته و در حالی که در فصل اول تا سوم طرفدارانش بیش از منتقدان بوده در فصل چهارم به نظر با ریزش بیننده مواجه شده؛ اینکه از انرژی و صلابت این برنامه کاسته شده و کمی رو به تکرار رفته شاید درست باشد ولی این را هم باید در نظر گرفت تولید حدود هشت ساعت برنامه در هفته و در طول چندماه بی وقفه اون هم با محوریت شادی و خنده نه تنها کار ساده ای نیست بلکه ترسناک هم هست و هر کارگردانی دست به چنین ریسکی نمیزند؛
روی صحبت با منتقدین سینمایی، حرفه ای، سیاسی و حتی مذهبی نیست؛ بلکه شهروندانی است که تفاوت سلیقه شان با محتوای برنامه باعث شده از خندوانه دور باشند؛
یکبار با دید مثبت به فلسفه وجودی این برنامه نگاه کنیم؛
چرا خندوانه را باید دید و به محتوای آن احترام گذاشت؟

۱.خندیدن بی دلیل و ارادی اونهم در یک جمع طی زمان کمی تبدیل به خنده غیر ارادی و شادی درونی میشه که برای جامعه ما بسیار ضروریست؛
۲.اجرای مسابقات پانتومیم یا خنداننده شو در واقع آموزش بازی های ساده خانوادگی ست که با توجه به اعتیادمان به فضای مجازی یک داروی شفابخش در روابط اجتماعی و خانوادگی می باشد؛
۳.مسابقه بخون و ببر،کمپین های حمایت از محیط زیست،قطره قطره،حمایت از تولید داخلی و...در خندوانه طرح ریزی و اجرا شد که تاثیر آن روی بینندگان برنامه محسوس بود؛
۴.کارنامه رامبد جوان در سینما هم تاییدیست بر دغدغه های فرهنگی او؛ فیلم طنز بدون ابتذال و هجوگویی که رضایت بیننده رو جلب کنه و فروش بالایی هم داشته باشه،شاید به سختی در تاریخ سینمای ما یافت بشه؛
موارد بالا همه خصوصیات مثبت خندوانه و کارگردانش نیست ولی دلیلی ست برای اینکه به رامبد جوان و تیمش احترام بذاریم و به پاس تلاش و ایستادگی که در عرصه فرهنگی و در مقابل خیل عظیم منتقدان قدرتمند(به لحاظ اجرایی)دارد،خندوانه را ببینیم حتی اگه نخندیم؛
رامبد جوان یک سرمایه فرهنگی و خندوانه یک فکر بزرگ ایرانیست که باید به احترامش بایستیم و کلاه از سر برداریم؛

نه به فرهنگ

بدون تعارف مردم ما از کتاب و کتابخانه بیزارند؛ برای اثبات آن همین دلیل کافی که هزینه عضویت در کتابخانه های عمومی به صورت سراسری که امکان استفاده از کتابخانه های عمومی کل کشور را فراهم می کنه، بین 2500 تا 6500 تومان به مدت یکسال است؛ یعنی با پرداخت مبلغ ناچیزی و عضویت در یک کتابخانه، حتی اگر ضعف منابع موجود را هم در نظر بگیریم و در بدترین حالت 30 در صد منابع را مناسب بدانیم، باز هم  به مجموعه عظیمی از کتاب، مجله و مواد دیداری و شنیداری دسترسی خواهیم داشت؛با این وجود اعضای کتابخانه های عمومی با در نظر گرفتن افرادی که تنها از سالن مطالعه استفاده میکنند همچنان رقم پایینی است؛

                        

این بدان معنی ست که کتاب در دسترس است، قیمت آن مناسب است، وقت هم داریم (که اگه نداشتیم در فضای مجازی به روز نبودیم)؛ پس چی نداریم که انقدر کتاب گریز و بد فرهنگ شدیم؛ ما بی فرهنگ نشدیم، بد فرهنگ شدیم؛ کج سلیقگی و افراط و تفریط ضربه مهلکی به فرهنگ ما زده؛ فیلم های بدمون فروش میلیاردی میکنن بعد تز روشنفکری بر میداریم که فیلم فقط فیلم خارجی؛ موسیقی اصیل و هنری ایرانی رو به انزوا میکشیم؛ سینما نمیریم و فیلم کپی شده میبینیم بعد از فرهنگ بالای خارج نشینان میگیم؛

کتاب نمیخونیم و هر مطلب زردی که در فضای مجازی میبینیم به ذهن میسپاریم و با افتخار منتشر میکنیم؛ سواد اطلاعاتی نه داریم نه میدونیم چیه؛ اینجاست که باید گفت "چقدر بدیم ما"

 پ.ن.1. آماری که از اعضای کتابخانه ها و سرانه مطالعه در کشور ارائه می شود رقم واقعی نیست و بدون شک واقعیت بسیار شرم آورتر از وضعیت است که رسانه ای می شود؛

پ.ن.2. یا مسئولین فرهنگی کشور در جریان نیستند یا ، در جریان نیستند؛

پ.ن.3. خوب حرف زدن هنر نیست، خوب عمل کنیم؛ به قول امیر جعفری یکم غرمون زیاد شده؛

پ.ن.4. ایرانیها یعنی هرکسی که در محدوده جغرافیایی کشور ایران زندگی میکنه؛ یعنی خود ما؛ یعنی هر وقت من درست رفتار کردم و برای بهبود جامعه تلاش کردم، میتونم ایراد بگیرم؛

آشنایی با شغل کتابدار

ای استخدام: اگر شما انسان منظمی بوده و کار با افراد را دوست دارید و همچنین برای دانش و اطلاعات ارزش قائل هستید، کتابداری مناسب شماست. کتابدار هر روز در کتابخانه خدمات مختلفی ارائه می کند.

کتابدار در کتابخانه های عمومی و یا کتابخانه سازمانها مانند دانشگاه ها، مدارس و بیمارستانها کار می کند. در شغل کتابداری باید در ارائه خدمات به مشتریان بسیار با دقت عمل کرده و نیز برای تحقیق کردن و کسب برخی از اطلاعات بتوانید به خوبی از کامپیوتر استفاده کنید. همچنین باید مهارت های نوشتاری خوبی داشته باشید. شما می توانید برای ورود به شغل کتابداری تحصیلات دانشگاهی داشته و یا به عنوان دستیار کار خود را آغاز کرده و در طول کار آموزش های لازم را کسب نمایید.

ساعت کاری کتابدار معمولا به صورت تمام وقت است. البته در برخی از کتابخانه ها در شرایط خاص شبها و بعضی از روزهای تعطیل را هم کتابدارها کار می کنند مثلا زمان های نزدیک به کنکور دانشگاه ها و یا امتحانات دانشجویان. البته امکان انجام این کار به صورت پاره وقت و یا اشتراکی (ساعاتی از روز) با سایر همکاران نیز وجود دارد.

در ادامه اطلاعاتی راجع به وظایف کتابدار، مهارت و توانمندی های مورد نیاز کتابدار، تحصیلات لازم برای ورود به شغل کتابداری، بازارکار و آینده شغلی کتابداری، درآمد کتابدار و تیپ های شخصیتی مناسب برای کتابداری ارائه می شود.

کانال تلگرام کتابخانه و فرهنگ

به کانال کتابخانه و فرهنگ بپیوندید : farhangpl@