هیچکدام از مثل ها و اصطلاحات روزمره ای که گاه و بی گاه به زبان می آوریم بی حکمت نیستند؛ هرچند که ریشه بسیاری از آنها را نمیدانیم و یا عمیقا به آن اعتقاد نداریم؛ با این همه گویا به این جمله اعتقاد راسخ داریم : "خنده بر هر درد بی درمون دواست"
بسیار هم عالی؛ کما اینکه تاثیرات نشاط بر سلامت جسم ثابت شده است. ولی اثرات مخرب افراط و تفریط را فراموش کردیم؟ به قول معروف "زیاده روی در مصرف ویتامین های مفید کشنده تر از مقدار کم زهر مار می باشد" (البته این جمله از شخص نویسنده ست و چندان معروف نشده هنوز)
درواقع به جایی رسیدیم که به هرچیزی میخندیم و شکل جدیدی از انعطاف پذیری را در انسان هزاره سوم به نمایش گذاشتیم.کافیست سری به نظرات (کامنت ها)مربوط به اخبار ناخوشایند فرهنگی و اجتماعی بزنیم، آنچه جلب توجه می کند شوخی هاییست که از ذهن خلاق هموطنانمان ولی در زمان و مکان نامناسب خلق شده. چرا که از نظر اخلاقی و انسانی و با در نظر گرفتن حقوق اجتماعی، اساسا نباید با گرانی بی حد و دلیل، اختلاس و دزدی مسئولان، وقوع قتل توسط یکی از مسئولان ارشد، ساخت و ساز در منابع ملی (که متعلق به یک ملت است) توسط آقاها و آقازاده ها، حذف هنرمندان پرطرفدار جامعه و بسیاری دیگر از این قبیل خبرها شوخی کنیم و بخندیم.
فراموش نکنیم تمام افراد جامعه، حتی در پایین ترین سطح و جایگاه اجتماعی و شغلی، در اتفاقات ناگوار کنونی از جمله اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و ... دخیل هستند و نباید همیشه برای اصلاح یک جامعه در انتظار شروع تغییرات از بالا به پایین باشیم که در این صورت آینده ناخوشایندی پیش رو خواهیم داشت.
پ.ن.1. تاثیر خنده های بی جا رو میشه به وضوح در وقیح تر شدن عزیزان دید، به طوری که حتی صدا و سیما هم بی پرده تمام اتفاقات رو پوشش داده و آب و از آب تکان نمیخورد.
پ.ن.2. شاید در ظاهر از روی استیصال میخندیم ولی در واقع ما از حقوق اجتماعی و البته وظایف اجتماعی خودمون بی اطلاع هستیم و به نوعی بی سوادانی هستیم که قدرت تجزیه و تحلیل نداریم.
پ.ن.3. گویا خود خنده درد بی درمونه
