متاسفانه انحطاط اخلاقی رو در لایه های مختلف جامعه می تونیم حس کنیم به طوریکه با سرعت به سمتی پیش میریم که آینده ای ناخوشایند در انتظار ماست.
آنچه به عنوان روشنفکری در جامعه ایرانی جا افتاده، حتی در ظاهر هم شباهتی به روشنفکری و پیشرفت نداره، ولی اینجا معنای همه چیز تغییر کرده؛ اینجا، همه کس و همه چیز (به قول مسعود شصت چی) اشتباهی هستند؛ جای شک نیست که بی اخلاقی نمیتونه جزئی از روشنفکری و پیشرفت باشه ولی از اونجا که افراط و تفریط خصوصیت بارز ماست، در مقابله با محدودیت ها به بی اخلاقی و بد اخلاقی رو می آریم.
جای تاسف داره که با مطالعه تاریخ در می یابیم اجدادمان هم استعداد عجیبی در کج روی داشتند و این مختص به یک دوره زمانی خاص نیست؛ هرچند سرعت آن به نظر از حد مجاز گذشته. حتی در ایران باستان و در دوران با شکوه هخامنشی (اصطلاحی که به اشتباه در میان ایرانینان جا افتاده)، هر آنچه کوروش کبیر در این سرزمین کاشت (به لحاظ اخلاقی)، جانشینانش (به غیر از داریوش) نابود کردند. اتفاقی که در سایر سلسله های پادشاهی هم افتاده که در هرکدام تعداد سازنده ها از نابودگران به طور محسوسی کمتر بوده و چه بسا با گذر زمان، سازندگان در معرض انقراض قرار گرفتند.
نتیجه اینکه ترویج اخلاق در جامعه توسط متولیان امر، انتظاری به جا و در عین حال ناامید کنندست، بنابراین نباید سبب فراموشی وظایف فردی و شهروندی در این خصوص بشه. "اگر در مقابل پاسارگاد تعظیم می کنیم و از اهمیت ندادن به تاریخ چندهزار ساله رگ غیرتمان ورم می کند، در عمل هم کوروش را سرلوحه قرار بدهیم نه بردیای دروغین را."
