ده دوره از جشنواره کتابخوانی رضوی را پشت سر گذاشتیم؛ جشنواره‌ای که با هدف ترویج فرهنگ رضوی، مطالعه و استقبال هرچه بیشتر از کتابخانه‌های عمومی شروع به کار کرد ولی به مانند خیل عظیم برنامه‌های فرهنگی نهاد دچار ضعف ساختاری، آمارسازی و عدم توجه به جذابیت‌های معمول برای جذب عموم گردید.
بی‌تردید یکی از راه‌های ترویج کتابخوانی و اشاعه خدمات کتابخانه‌های عمومی، برگزاری مسابقات کتابخوانی و ترغیب عموم برای شرکت در آن می‌باشد. ولی آنچه در مورد این جشنواره و البته بسیاری دیگر از برنامه‌های فرهنگی نهاد اتفاق می‌افتد مغایرت میان واقعیت بطن ماجرا و نتیجه منتشر شده می‌باشد.
و اما چگونه اینگونه می‌شود:
۱. عدم شناخت مخاطبین اصلی کتابخانه‌های عمومی؛ روزگار کنونی مخاطبین کتابخانه‌های عمومی به دلیل دسترسی به کتابخانه‌ها و فروشگاه‌های کتاب الکترونیکی و البته امکان دانلود نامحدود کتاب به صورت رایگان از اینترنت (هرچند غیرقانونی و غیراخلاقی) محدودتر از گذشته هستند که به آن توجه نشده است.
۲. معمولا برای ترغیب افراد به شرکت در هر مسابقه‌ای جوایز ارزنده‌ای در نظر گرفته می‌شود که جشنواره رضوی از این قاعده مستثناست که جوایز در خوری برای آن پیش‌بینی نشده است.
۳. هزینه هنگفت تبلیغات جشنواره شاید در مقابل هزینه‌های صورت گرفته در سازمان‌های دیگر ناچیز باشد ولی با توجه به بودجه نهاد مبلغ سنگینی‌ست که به اداره‌های کل استانی تحمیل می‌گردد و فارغ از این مسئله قطعا مصداق اسراف است و نامقبول.
۴. دعوت به شرکت در جشنواره توسط برخی مسئولینی که معمولا بر حرف آن‌ها تره خرد نمی‌شود همان کوبیدن آب در هاون است؛ گاهی کمی خلاقیت و آزمودن راه‌های جدید، موثر واقع می‌شود.
۵. آمار، آمار، آمار؛ آمارسازی آفتی که تیشه بر ریشه برنامه‌های فرهنگی نهاد زده و تا زمانی که وجود آن را منکر شویم نباید انتظار دریافت بازخورد مستند و مستدل از برنامه‌های فرهنگی داشته باشیم.
سرانجام مسیری که انتخاب کردیم به وضوح قابل مشاهده است، اگر جسارت روبه‌رو شدن با واقعیت را در خود تقویت کنیم.
