آنچه برای ما مهم نیست، در نتیجه برای دیگران هم، مهم نیست که مهم هست؛
واقعیت اینست که ما تنها برخی از قراردادها و کنوانسیون‌های مرتبط با مالکیت فکری (کپی رایت) بین‌المللی را پذیرفته‌ایم که آن هم در عمل نادیده گرفته می‌شود.
البته قانون داخلی هم داریم که فقط داریم که داشته باشیم.
می‌گویند رعایت این قانون برای کشور هزینه دارد؛ چرا که دیگر نمی‌توانیم آثار علمی را رایگان ترجمه و استفاده کنیم. خب، در مقابل دیگران هم می‌توانند از برخی دستاوردهای ما به رایگان استفاده کنند. در نتیجه از نگاه غیر‌حرفه‌ای (نگاه خود نویسنده)، بود و نبود این قانون یک بازی دو سر باخت است ولی باید این را هم در نظر بگیریم که سرقت ادبی و هنری تفاوتی با بالا رفتن از دیوار مردم ندارد و دزدی در هر مرامی نکوهیده است.
اگر بامفهوم مالکیت فکری آشنا نیستید به طور ساده حمایت از مالکیت شما بر ایده‌های منحصر به فردتان را مالکیت فکری گویند. ایده جدید می‌تواند در زمینه‌های مختلف هنری، ادبی، صنعتی و... باشد.
پس اگر روزی نوشته‌ها، اختراعات یا آثار هنری‌تان را به نام خودتان ثبت کرده باشید و شخص دیگری آن را به نام خودش منتشر کرد، شما حق شکایت خواهید داشت ولی امید به نتیجه، هرگز.
پ.ن. تصویر این پست به دلیل عدم ذکر منبع به صورت غیر قانونی استفاده شده است. پس فقط حرف می‌زنم.
