در ستایش رامبد جوان

برنامه خندوانه چندسالیست که از شبکه نسیم در حال پخش است؛
این برنامه که یکی از پبیننده ترین برنامه های سیماست طرفداران و منتقدان زیادی داشته و در حالی که در فصل اول تا سوم طرفدارانش بیش از منتقدان بوده در فصل چهارم به نظر با ریزش بیننده مواجه شده؛ اینکه از انرژی و صلابت این برنامه کاسته شده و کمی رو به تکرار رفته شاید درست باشد ولی این را هم باید در نظر گرفت تولید حدود هشت ساعت برنامه در هفته و در طول چندماه بی وقفه اون هم با محوریت شادی و خنده نه تنها کار ساده ای نیست بلکه ترسناک هم هست و هر کارگردانی دست به چنین ریسکی نمیزند؛
روی صحبت با منتقدین سینمایی، حرفه ای، سیاسی و حتی مذهبی نیست؛ بلکه شهروندانی است که تفاوت سلیقه شان با محتوای برنامه باعث شده از خندوانه دور باشند؛
یکبار با دید مثبت به فلسفه وجودی این برنامه نگاه کنیم؛
چرا خندوانه را باید دید و به محتوای آن احترام گذاشت؟

۱.خندیدن بی دلیل و ارادی اونهم در یک جمع طی زمان کمی تبدیل به خنده غیر ارادی و شادی درونی میشه که برای جامعه ما بسیار ضروریست؛
۲.اجرای مسابقات پانتومیم یا خنداننده شو در واقع آموزش بازی های ساده خانوادگی ست که با توجه به اعتیادمان به فضای مجازی یک داروی شفابخش در روابط اجتماعی و خانوادگی می باشد؛
۳.مسابقه بخون و ببر،کمپین های حمایت از محیط زیست،قطره قطره،حمایت از تولید داخلی و...در خندوانه طرح ریزی و اجرا شد که تاثیر آن روی بینندگان برنامه محسوس بود؛
۴.کارنامه رامبد جوان در سینما هم تاییدیست بر دغدغه های فرهنگی او؛ فیلم طنز بدون ابتذال و هجوگویی که رضایت بیننده رو جلب کنه و فروش بالایی هم داشته باشه،شاید به سختی در تاریخ سینمای ما یافت بشه؛
موارد بالا همه خصوصیات مثبت خندوانه و کارگردانش نیست ولی دلیلی ست برای اینکه به رامبد جوان و تیمش احترام بذاریم و به پاس تلاش و ایستادگی که در عرصه فرهنگی و در مقابل خیل عظیم منتقدان قدرتمند(به لحاظ اجرایی)دارد،خندوانه را ببینیم حتی اگه نخندیم؛
رامبد جوان یک سرمایه فرهنگی و خندوانه یک فکر بزرگ ایرانیست که باید به احترامش بایستیم و کلاه از سر برداریم؛

نه به فرهنگ

بدون تعارف مردم ما از کتاب و کتابخانه بیزارند؛ برای اثبات آن همین دلیل کافی که هزینه عضویت در کتابخانه های عمومی به صورت سراسری که امکان استفاده از کتابخانه های عمومی کل کشور را فراهم می کنه، بین 2500 تا 6500 تومان به مدت یکسال است؛ یعنی با پرداخت مبلغ ناچیزی و عضویت در یک کتابخانه، حتی اگر ضعف منابع موجود را هم در نظر بگیریم و در بدترین حالت 30 در صد منابع را مناسب بدانیم، باز هم  به مجموعه عظیمی از کتاب، مجله و مواد دیداری و شنیداری دسترسی خواهیم داشت؛با این وجود اعضای کتابخانه های عمومی با در نظر گرفتن افرادی که تنها از سالن مطالعه استفاده میکنند همچنان رقم پایینی است؛

                        

این بدان معنی ست که کتاب در دسترس است، قیمت آن مناسب است، وقت هم داریم (که اگه نداشتیم در فضای مجازی به روز نبودیم)؛ پس چی نداریم که انقدر کتاب گریز و بد فرهنگ شدیم؛ ما بی فرهنگ نشدیم، بد فرهنگ شدیم؛ کج سلیقگی و افراط و تفریط ضربه مهلکی به فرهنگ ما زده؛ فیلم های بدمون فروش میلیاردی میکنن بعد تز روشنفکری بر میداریم که فیلم فقط فیلم خارجی؛ موسیقی اصیل و هنری ایرانی رو به انزوا میکشیم؛ سینما نمیریم و فیلم کپی شده میبینیم بعد از فرهنگ بالای خارج نشینان میگیم؛

کتاب نمیخونیم و هر مطلب زردی که در فضای مجازی میبینیم به ذهن میسپاریم و با افتخار منتشر میکنیم؛ سواد اطلاعاتی نه داریم نه میدونیم چیه؛ اینجاست که باید گفت "چقدر بدیم ما"

 پ.ن.1. آماری که از اعضای کتابخانه ها و سرانه مطالعه در کشور ارائه می شود رقم واقعی نیست و بدون شک واقعیت بسیار شرم آورتر از وضعیت است که رسانه ای می شود؛

پ.ن.2. یا مسئولین فرهنگی کشور در جریان نیستند یا ، در جریان نیستند؛

پ.ن.3. خوب حرف زدن هنر نیست، خوب عمل کنیم؛ به قول امیر جعفری یکم غرمون زیاد شده؛

پ.ن.4. ایرانیها یعنی هرکسی که در محدوده جغرافیایی کشور ایران زندگی میکنه؛ یعنی خود ما؛ یعنی هر وقت من درست رفتار کردم و برای بهبود جامعه تلاش کردم، میتونم ایراد بگیرم؛