در این ایام به لطف بازگشت مسافرین خانه خدا، بازار مهمانی ها هم داغ داغ شده.
ماهم چندروز پیش به صرف شیرینی و شام به یک تالار پذیرایی دعوت شدیم که اتفاقا این تالار در یک کانون فرهنگی واقع شده بود. متاسفانه به قدری دیر رسیدیم که تالار اصلی دیگر جایی برای ما نداشت و مارا به طبقه ی دیگری راهنمایی کردند.
وارد سالن که شدیم احساس عجیبی بهم دست داد. فضا به نظرم خیلی آشنا بود، گویی بارها و بارها به آنجا رفت و آمد داشم. ولی هرچی فکر کردم به این نتیجه رسیدم که برای بار اول است که به این طبقه ی کانون پا میذارم. به دیوارها که نگاه کردم، جملات آشنایی رو دیدم که آشناترین آنها این بود " لطفا سکوت را رعایت کنید "
بیشتر که به اطراف دقت کردم برگه دان خسته و از کارافتاده ای را دیدم که درد تنهایی چهره اش را غبار آلود کرده بود.
حدسم درست بود؛ یادم افتاد وقتی به سمت سالن می آمدیم راهنمای " به طرف کتابخانه " را هم دیده بودم.
نمی دونم چه نتیجه ای باید از این خاطره شیرین و پرهیجان گرفت. شاید بشه مثبت اندیشید و این اتفاق را تنها یک اشتباه ادبیاتی دانست؛ یعنی مسئولان کانون جمله ی " کتاب غذای روح می باشد " را درست متوجه نشدند و کتاب را به عنوان غذا و کتابخانه را نیزبه عنوان رستوران مورد استفاده قرار میدهند. یا شاید هم برداشت آنها از روح درست نبوده و آن را با ارواح اموات گرامی اشتباه گرفتند و .........
به هرحال باید از توجه بی اندازه دوستان به کتاب ،کتابخانه و خصوصا شعارهای مشوق کتابخوانی تشکر کرد.
