کتابخانه مرکزی و مرکز اسناد دانشگاه تهران
کتابخانه مرکزی و مرکز اسناد دانشگاه تهران، بزرگترین کتابخانه دانشگاهی ایران است و مجموعه ای غنی و گسترده از منابع گوناگون در زمینه های مختلف علوم و فنون و ادب را در برمی گیرد. این کتابخانه در کنار کتابخانه های تخصصی دانشکده ها که هر یک بر حسب نیازهای علمی و آموزشی ویژه خود به وجود آمده اند، بیشتر به امر پژوهش اختصاص دارد و به گردآوری آثار مربوط به مطالعات اسلام شناسی، ایران شناسی و شرق شناسی می پردازد.
هسته اصلی کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران، در سال 1329، با مجموعه اهدایی سید محمد مشکوه، استاد دانشگاه تهران، شامل 1329 جلد نسخه خطی، تشکیل گردید. بنای فعلی کتابخانه در اول مهر ماه سال 1350 گشایش یافت. در طول این مدت، امور فنی کتابخانه، ایجاد ارتباط با مراکز علمی و دانشگاهی جهان و انتخاب و به کار گماردن کتابداران متخصص، در زیرزمین سازمان مرکزی و زیرزمین دانشکده علوم و اتاق های مسجد دانشگاه انجام می شد. در سال 1353، به منظور گردآوری، نگهداری و سازمان دهی انتشارات غیرکتابی که از سازمان ها، وزارتخانه ها, دانشگاهها، و انجمن های فرهنگی و موسسات و مراکز داخل و خارج از کشور به کتابخانه مرکزی اهدا می شد، "مرکز اسناد" کتابخانه دایر گشت و نام آن به کتابخانه مرکزی افزوده شد.
ساختمان کتابخانه با مساحت بیش از 22 هزار متر مربع دارای 9 طبقه است که شامل دو طبقه زیر زمین، همکف, طبقه اول، و 5 طبقه مخزن کتاب و مطبوعات واسناد می باشد.کتابخانه مرکزی و مرکز اسناد در حال حاضر حدود 50 هزار عضو ثابت دارد و روزانه پاسخگوی بیش از 4500 نفر مراجعه کننده از دانشجویان دانشگاه تهران و دیگر دانشگاهها وموسسات آموزش عالی و محققان و پژوهشگران داخل و خارج از کشور است.
کتابخانه مرکزی و مرکز اسناد، از سال 1346 به عضویت فدارسیون بین المللی انجمن های کتابداری –ایفلا– در آمده است.
