در ستایش رامبد جوان

برنامه خندوانه چندسالیست که از شبکه نسیم در حال پخش است؛
این برنامه که یکی از پبیننده ترین برنامه های سیماست طرفداران و منتقدان زیادی داشته و در حالی که در فصل اول تا سوم طرفدارانش بیش از منتقدان بوده در فصل چهارم به نظر با ریزش بیننده مواجه شده؛ اینکه از انرژی و صلابت این برنامه کاسته شده و کمی رو به تکرار رفته شاید درست باشد ولی این را هم باید در نظر گرفت تولید حدود هشت ساعت برنامه در هفته و در طول چندماه بی وقفه اون هم با محوریت شادی و خنده نه تنها کار ساده ای نیست بلکه ترسناک هم هست و هر کارگردانی دست به چنین ریسکی نمیزند؛
روی صحبت با منتقدین سینمایی، حرفه ای، سیاسی و حتی مذهبی نیست؛ بلکه شهروندانی است که تفاوت سلیقه شان با محتوای برنامه باعث شده از خندوانه دور باشند؛
یکبار با دید مثبت به فلسفه وجودی این برنامه نگاه کنیم؛
چرا خندوانه را باید دید و به محتوای آن احترام گذاشت؟

۱.خندیدن بی دلیل و ارادی اونهم در یک جمع طی زمان کمی تبدیل به خنده غیر ارادی و شادی درونی میشه که برای جامعه ما بسیار ضروریست؛
۲.اجرای مسابقات پانتومیم یا خنداننده شو در واقع آموزش بازی های ساده خانوادگی ست که با توجه به اعتیادمان به فضای مجازی یک داروی شفابخش در روابط اجتماعی و خانوادگی می باشد؛
۳.مسابقه بخون و ببر،کمپین های حمایت از محیط زیست،قطره قطره،حمایت از تولید داخلی و...در خندوانه طرح ریزی و اجرا شد که تاثیر آن روی بینندگان برنامه محسوس بود؛
۴.کارنامه رامبد جوان در سینما هم تاییدیست بر دغدغه های فرهنگی او؛ فیلم طنز بدون ابتذال و هجوگویی که رضایت بیننده رو جلب کنه و فروش بالایی هم داشته باشه،شاید به سختی در تاریخ سینمای ما یافت بشه؛
موارد بالا همه خصوصیات مثبت خندوانه و کارگردانش نیست ولی دلیلی ست برای اینکه به رامبد جوان و تیمش احترام بذاریم و به پاس تلاش و ایستادگی که در عرصه فرهنگی و در مقابل خیل عظیم منتقدان قدرتمند(به لحاظ اجرایی)دارد،خندوانه را ببینیم حتی اگه نخندیم؛
رامبد جوان یک سرمایه فرهنگی و خندوانه یک فکر بزرگ ایرانیست که باید به احترامش بایستیم و کلاه از سر برداریم؛